Lieve mensen,
We mochten weer naar Roemenië. De reden was onder andere dat onze kleinzoon belijdenis ging doen. De boodschap daarvan is daar hetzelfde, alleen de uitvoering is ietsje anders. Er waren 31 catechisanten die belijdenis deden en ieder moest tijdens een dienst op vrijdag een paar antwoorden geven op de vragen uit de catechismus.
Daarna sprak de kerkenraad uit dat ze geaccepteerd werden. De zaterdag daarop werd tijdens een dienst elke catechisant gezegend met een tekst uit de bijbel, waarna zij en de rest van de gemeente deel konden nemen aan het Avondmaal. Daarna mochten we genieten van een heerlijke uitgebreide maaltijd. ’s Zondags werden ze aan de rest van de gemeente voorgedragen. Dus hebben we drie dagen kerkdiensten bijgewoond. Oh ja, op zaterdagavond waren er sing-ins. Bemoedigend om daar, behalve leeftijdsgenoten, ook een grote groep jongeren te zien, die met volle overgave met de muziekgroep opwekkingsliederen zingen, gepaard met handgeklap en aanbidding. Tijdens de toespraak van een predikant hebben ze een grote leesbijbel in de handen en lezen en bladeren ze enthousiast mee. Beetje jaloers.
Uiteraard gingen we ook naar het kinderinternaat Kerub in Abod, waar voor ons heel veel herinneringen liggen. Bij ons was onze schoonzoon Rijno, kleinzoon Maarten en zijn vrouw Lize en ons achterkleinkind Hadassa. Eerst konden we rustig allerlei klusjes doen, die waren blijven liggen bij gebrek aan een klusjesman. Toen kwamen de kleintjes, die al heel snel om onze hals hingen en duizenden keren onze naam gevolgd door bacsi, dus Aartbacsi, Rijnobacsi etc. en voor de vrouwelijke medereizigers Ria neni, Lize neni etc. Dat was weer een heel spektakel en een hele uitdaging voor de werkster, in dit geval Sandra, om iets van orde te houden. Superlatieven te kort en weer volop genieten.
Een voorbeeld. De grotere kinderen kwamen ook uit school. Uiteraard knuffelen, wrijven of omhelzen, afhankelijk van het kind. Een meisje blijft altijd buiten de kring een beetje onzeker, maar ook verlangend kijken met grote donkere ogen. We kennen haar en haar verhaal, dus ga je naar haar toe, noemt haar naam, kijkt haar aan en omhels haar zoals de andere kinderen. Ook uit je je blijdschap haar weer te zien. Zeblijft wat op afstand en loopt weg. Een halve minuut later komt ze terug met stralende ogen. In haar handen heeft ze een gehaakte pinguïn. De vorige keer dat we daar waren heeft Ria die voor haar gehaakt en aan haar gegeven. Dit was kennelijk heel kostbaar voorhaar, zodat ze deze na zo een lange tijd nog heeft en onbeschadigd heeft bewaard. Een souvenir.
Het was die dagen constant meer dan 20 graden, dus na de lunch moesten de fietsen gerepareerd worden. Terwijl je er één aan het maken was, stonden drie of vier andere kinderen vragen of je hun fiets ook even kon maken. Samen met onze metgezellen kregen we het voor elkaar.
Daarna mochten ze op de openbare weg heen en weer fietsen. Denk dan niet aan gevaar, want veel auto’s rijden daar niet. Ook wel fijn, want op de weg is het erg stoffig. Tijdens de avondmaaltijd was het een drukte van jewelste aan tafel. Ria had voor sinaasappels gezorgd en deelde die uit.Weer een feest.
Nog een feest om ze op bed te brengen, waarbij ieder zijn eigen talenten kon toepassen. Daarna konden de klusjesmannen nog de keuken repareren, waar we erg trots op zijn. Het is heel mooi geworden. Gaan jullie maar zelf even kijken. Redelijk laat zochten we onze slaapplaatsen op en genoten van een redelijke rust. De andere dag gingen we weer terug naar Koronka, waar we klusjes deden en toerist speelden.
Het was weer heel intensief, maar we zijn dankbaar dat we daar met 4 familieleden weer mochten zijn na anderhalf jaar afwezigheid. Hopelijk mogen we dit jaar weer voor een langere tijd daarheen. Dat is afhankelijk van diverse factoren, die we privé houden.
Als iemand zulke fijne ervaringen wil ondergaan, ga dan voor een periode naar Kerub. Meer informatie nodig, geef dan even een berichtje naar Stichting ROKI of aan ons.
Met hartelijke groet,
Aart en Ria