Beste familie, vrienden en kennissen,
Het is alweer een tijdje geleden dat we wat van ons hebben laten horen. De laatste tijd lijken we wel in een achtbaan te zitten. De snelheid waarmee alles aan ons voorbij gaat is soms niet te bevatten. We zijn als tehuis door een hele moeilijke periode gegaan, en het is niet altijd makkelijk geweest. Er zijn periodes geweest waar ik het het liefst had willen opgeven. Maar elke keer kreeg ik teksten uit de bijbel die aangaven dat we door moesten gaan. Ik moet bekennen dat ik soms echt met tegenzin gehoorzaam deed wat God van mij vroeg. Gelukkig weet Hij wat het beste is en overziet Hij de dingen veel beter dan wij. Anders zou er een hoop werk verloren gaan, dat ik, achteraf gezien, echt zie als Gods werk.
Ik zal proberen uit te leggen wat we de laatste tijd hebben meegemaakt. Bepaalde dingen kan ik uit geheimhouding niet bij name noemen, ik hoop dat jullie daar begrip voor zullen hebben.
Onderzoek
Enkele maanden geleden kregen we één van onze kinderen terug van thuis met een medisch probleem waarmee we naar de dokter moesten. Uiteindelijk zijn we bij de eerste hulp beland en om het hele verhaal kort te houden: we werden beschuldigd van iets wat tijdens het verblijf thuis was gebeurd. De eerste reacties van de officiele instanties waren duidelijk: weer zo’n kindertehuis waar zulke dingen gebeuren. Hierdoor kregen we een behoorlijke klap, van alles gaat er dan door je heen. We hebben nooit ontkend dat zulke dingen in ons tehuis niet zouden kunnen gebeuren en hebben ons opengesteld voor alle onderzoeken die daarna zouden volgen. Ook zijn wij altijd samen met het kind naar alle onderzoeken en behandelingen geweest, omdat de moeder helaas niet meer mee wilde werken aan het helingsproces. Na enkele weken is er een punt achter gezet. De vakmensen zeggen dat het 99,99 % niet in ons kindertehuis Kerub is gebeurd. Dat is de conclusie voor ons als tehuis, maar en niet voor het kind zelf. Die zal altijd met een getekend leven verder gaan, al weten we op de dag van vandaag niet exact wat er met het kind is gebeurd.
We weten wat er bij de kinderen thuis afspeelt, vaak heel trieste dingen! Wij rapporteren dit altijd aan de officiele instanties, maar die kunnen of doen er uiteindelijk niets mee. Zelf heb ik echt de neiging gehad ermee te stoppen, waarom al die moeite als ik ze elke keer maar weer terug stuur naar deze vreselijke situaties?! Gelukkig werken Attila en ik goed samen en was de één sterker in deze situatie dan de ander. Hij zei tegen mij: ’San, als je ermee ophoudt dan hebben deze kinderen helemaal geen veilige haven meer en zullen ze zeker het verschil niet leren tussen goed en kwaad! Concentreer je op de 28 dagen die ze bij ons zijn en niet op de 2 dagen die ze per maand thuis zijn!’ Hij had gelijk! Ik moest de knop echt omzetten, hoewel ik soms vreselijk verdriet heb dat deze kinderen zulke dingen moeten meemaken.
Deze kinderen zullen niet door de kinderbescherming bij hun ouders vandaan worden gehaald. Wanneer wij zouden stoppen zouden ze dus doodleuk bij hun ouders blijven wonen, in een onveilige situatie! Dus we gaan door. Nu we hierop terugkijken is er toch iets positiefs gekomen uit al deze nare beschuldigingen en gebeurtenissen. Het kind zelf was een zeer teruggetrokken, moeilijk bereikbaar kind. Door deze situatie is het gaan inzien dat het ons kan vertrouwen, leert het beetje bij beetje wat het is om echt geliefd te zijn. Hier doen we het voor! Bid voor dit kind, het heeft God echt nodig om op een goede manier uit deze situatie te komen!
Controles door heel Roemenie
Hier in Roemenie gebeuren achter gesloten deuren nog steeds vreselijke dingen, zelfs in officiele instellingen als bejaardenhuizen, tehuizen voor gehandicapten en tehuizen zoals wij! In de
zomervakantie zijn verschillende onacceptabele situaties aan het licht gekomen en zijn er zeer heftige controles begonnen die aangestuurd werden door de regering in Boekarest. Het is natuurlijk heel goed dat hier aandacht voor is, maar helaas zit daar ook een keerzijde aan. Wij zijn bijvoorbeeld officieel een ’internaat’, we werken samen met de ouders, met kinderen die net niet in aanmerking komen om bij pleegouders te komen. Of, anders gezegd, afgenomen worden van de ouders door de staat. Dit concept wordt hier in deze regio geaccepteerd, maar helaas zijn er geen concrete regels voor zulke “familie huizen” alleen nog de oude kindertehuis regels. Ook wordt dit concept van “internaat” niet geaccepteerd door de officiele instanties in Boekarest. Dit betekende dus, dat als we controle zouden krijgen, we behoorlijk in de nesten zouden zitten, samen met vele andere internaten. Onze kinderen waren voor de vakantie 2 weken naar huis, toen we werden ingelicht dat het beter was de kinderen daar te houden, zodat het internaat gesloten zou zijn als de controleurs zouden komen. Voor de duidelijkheid: de papieren van het tehuis zijn op orde en we voldoen aan de eisen die ze hier in onze regio stellen, alleen kwamen de controleurs uit Boekarest, waar dit niet wordt geaccepteerd. Degene die belde was dan ook een controleur vanuit onze regio, die gelukkig zijn hart op de juiste plek had! De kinderen zijn uiteindelijk iets meer dan 3 weken thuis geweest. Deze enorme controle lijkt achter de rug te zijn, maar natuurlijk kunnen we altijd nog bezoek van ze krijgen. Als God heeft gezegd door te gaan na het eerste probleem, dan zal Hij zeker ons beschermen tegen deze controles! Wij bidden nog steeds voor bescherming. Bidden jullie mee?
Een heerlijke vakantie
Gelukkig zijn er ook positieve dingen gebeurd de laatste tijd. We mochten op kamp gaan met de kinderen. Ze hebben het er nog steeds over, lekker enthousiast als ze zijn! Zij hebben genoten van al de verwennerijen die ze daar mochten krijgen. Omdat zij zo genoten, konden wij ook optimaal van hen genieten. Het grappige is dat zij de kleine dingen aanhalen als mooie herinnering, bijvoorbeeld dat ze mochten leren waar je kan lopen in de stad (de stoep) en hoe je moet oversteken. Dat ze elke dag vlees mochten eten, elke dag een heel stuk fruit kregen en laten we vooral het ijsje en de snoepjes niet vergeten. Ook de 3D film was een hele gewaarwording voor hen, net als het spelen in de Burcht en het lopen over de muren van de burcht alsof zij de militairen waren uit de tijd van toen!
Het samen op een slaapkamer slapen met Attila Bácsi (de jongens) en Sandra Néni (de meiden) was ook een happening voor hen, maar net zo goed voor ons! Uiteindelijk genoten de 2 meiden die nog nooit op kamp waren geweest ook, want die vonden het maar eng: je koffers pakken om ergens anders te gaan slapen. Toch was het niet verhuizen, waar ze bang voor waren. Ze zijn gelukkig bij Kerub, waarom moesten ze dan toch enkele dagen ergens anders heen. Nou, nu weten ze het en vragen ze elke keer maar weer wanneer we weer op kamp mogen!
Een nieuw schooljaar
Het gaat goed met de kinderen en ze zijn weer blij terug te zijn bij Kerub. De kinderen mogen volgende week weer naar school. Het is nog niet duidelijk bij welke juffrouwen ze zullen komen, dit omdat ze dit schooljaar voor het eerst naar het andere dorp naar school gaan. We hopen en bidden dat het allemaal goed komt, want ook daarmee waren verschillende moeilijkheden afgelopen schooljaar. Helaas zijn we erachter komen dat niet iedereen het goede voor heeft met deze kinderen en dat we op ons hoede moeten zijn en voor hen door moeten blijven strijden.
Het is uiteindelijk echt de moeite waard. Gelukkig krijgen we nu al vaak tekenen dat het goed is om door te gaan. De 13 jarige jongen die o zo uitkeek om terug bij Kerub te komen, omdat, in de tijd thuis, zijn verjaardag was geweest en hij doodsbenauwd was dat we het niet meer zouden vieren. Het kind dat soms even op je schoot komt zitten en zegt dat het van je houdt (dit nooit heeft kunnen zeggen omdat ze niet wist wat echte liefde was). Tekeningen krijgen waar het huis van Kerub word getekend in vrolijke kleuren, hartjes en bloemetjes erom heen….enz enz. Hierdoor ga je weer verder!
Helpen jullie alstublieft verder mee! We moeten dit echt samen doen. Samen in gebed, financieel support en het samen oplossingen vinden!
Vriendelijke groet van ons allemaal, en God’s zegen op jullie werk!
Attila en Sandra