Beste vrienden, familie en kennissen,
Let us Sing unto the LORD for JOY! (Lechu Neranena L’Adonai). Dat is een liedje dat we de hele dag door kunnen luisteren. Het is een Joods liedje, dat vertaald is in het Engels. De kinderen kunnen gewoon niet stil zitten bij het horen van dit liedje. Om even hun energie op te maken, zetten we deze vaak aan en dansen ons even heerlijk uit. En net voor het slapen vragen ze me om “Az Áldás”(de Heer zegent) voor ze te zingen. Net als ‘Ik ga slapen, ik ben moe’ in het Nederlands! Dat is er ingekomen, doordat ze wel eens bij ons thuis slapen en ik dat vaak voor mijn kinderen zing voor het slapen gaan. Het is zo heerlijk om deze mooie gewoontes te hebben. Ik zeg dit ook vaak tegen de kinderen. Één van de kinderen reageerde daar op, dat ook thuis er gewoontes zijn, maar dat die niet fijn zijn…..papa gaat met het geld weg en komt uren later terug, is dronken, is agressief en vecht(helaas vaak letterlijk) met mama. De hele dag werken en ’s avonds met een lege maag naar bed gaan, de hele dag opgesloten zitten in een hutje, omdat papa en mama weg zijn…..dat is moeilijk voor hen. Toch heb ik ze gevraagd om mooie herinneringen mee terug te brengen. De vorige keer dat ik ze van hun thuis terug mocht brengen naar Kerub, was het mooi om te horen dat ze echt hun best hadden gedaan om ze te zoeken. Bijvoorbeeld: ”toen we aankwamen stond mama op ons te wachten op de brug…..”, ”ik kreeg een mint snoepje van papa, omdat ik zei dat ik honger had…..”, “ik kreeg geen slaag, omdat ik de vergif spuitbus had leeggespoten……”, “mama gaf mij haar eigen sokken, omdat er geen andere meer waren..…” enz. Dit is mooi om te zien. Ze doen hun best. Natuurlijk komt al het andere er ook uit, maar het is niet alleen maar het nare waar ze terug denken aan thuis.
Na een lange zomer, waarin we heerlijk hebben kunnen uitrusten van al die online lessen, is hier de school weer begonnen, gelukkig in school zelf! In het begin is het altijd weer er even moeilijk inkomen, alle school artikelen inkopen die de leraren vragen, weer hun plekje vinden enz.
De afgelopen zomer mochten we afscheid nemen van Ibolya en David. Dit omdat zij hun vervolgopleiding zullen krijgen in de stad. Ibolya in een kleinere stad, zo’n 20 minuten verder op. Hier komt zij oorspronkelijk ook vandaan. Ze woont weer bij haar moeder, hopelijk gaat dat op de lange duur goed. David is naar de grote stad verhuisd. Hij mocht een plekje krijgen in Lidia Home, het tehuis waar ik meerdere jaren heb mogen werken. Hij gaat daar naar een vakschool voor de bouw. Hij heeft het er tot nu toe erg naar zijn zin. Wel wil hij graag zo nu en dan een weekendje bij ons komen, wat natuurlijk geen probleem is. Zijn broers en zussen blijven bij ons wonen, dus het is voor hem heel belangrijk dat zij goed contact houden. Zijn net iets jongere broer heeft het er best moeilijk mee, dat zijn grote broer nu weg is, hij is gelijk ook de oudste. Hij is veel boos, neemt verkeerde beslissingen, wil niet veranderen. We leggen hem voor God neer en vragen om hem aan te raken. Alleen als er een verandering van binnenuit komt, zal hij wat van zijn leven maken. Hopelijk is het een periode en zal hij zijn plekje weer vinden. We vergeten natuurlijk niet dat hij ook een echte puber is, met al die hormonen die met hem aan de haal gaan!
We hebben ook afscheid mogen nemen van kleine Kati. Hier zijn we echt ontzettend blij. Ze mag bij een gezin wonen in het volgende dorp. Ze krijgt daar veel aandacht en liefde, ze mag daar dan ook het kleine meisje zijn, dat ze verdient te zijn. In al die jaren in dit werk, gebeurt dit helaas nog steeds te weinig. Kerub is misschien een goede oplossing voor deze kinderen, maar een warm en stabiel gezin is toch echt DE plek waar een kind moet zijn!
Zoals jullie wel zullen gemerkt hebben aan de vele foto’s en video’s waarmee we jullie hebben gebombardeerd op de facebook pagina van Stichting ROKI en deels op hun website, hebben we het ontzettend naar ons zin gehad op kamp! Het was echt heerlijk genieten van de kinderen, even alleen maar met hen bezig zijn. We hebben gevoetbald, kabelbaan ervaring opgedaan, geverfd, spelletjes gedaan, veel gesnoept, veel gezongen, overheerlijk gegeten, van dagje uit genoten en samen de dag afsluiten met een bijbelstudie. We waren de hele dag buiten en de kinderen waren heerlijk gezellig! ’s Avonds werd het meestal iets killer, even gauw in een teil wassen en naar binnen. Zodra het donker was mochten ze niet meer naar buiten, omdat het gevaar van beren echt reëel is! Natuurlijk moesten ze ’s nachts wel naar de WC, die helaas buiten het gebouw was. Samen met Attila, lees vooral Attila, hebben we WC wacht gehouden. Ze moesten naar ons toe komen om naar de WC te gaan. De eerste nacht met zaklamp en fluitje mee tot aan de WC deur, rond kijken…..geen beer te bekennen. Tegen de ochtend dachten we eigenlijk dat het wel mee viel met die beren, tenminste we hadden er tot dan niet één recht in de ogen gekeken. De andere nacht was Attila met 2 meiden buiten toen bij het buurgebouw de honden aansloegen, gevolgd door geschreeuw en op een gong slaande man……een beer!! Attila wist niet hoe snel hij de meiden naar binnen moest brengen! Attila heeft de beer niet gezien, maar er was wel degelijk een beer. Vanaf toen is Attila alleen met de grotere kinderen naar buiten gegaan en heb ik een emmer voor de kleinere bij de deur gezet. We hadden na dit gebeuren echt een uur nodig om weer van de adrenaline af te komen!
Deze maand genieten we echt van visite uit Nederland en Zweden! Wat is dat een tijd geleden zeg! Nooit gedacht dat we zo’n lange periode geen bekenden mochten ontmoeten. Nu komt alles weer een beetje op gang. Wij genieten van elk bekend, maar ook tot nu toe, onbekend gezicht, die we mogen ontmoeten! Eindelijk mochten we hier ook mijn ouders omhelzen! Dat niet alleen door het virus, maar door een gemene ziekte, lang heeft geduurd! We zijn God zeer dankbaar dat ze dit werk toch nog weer mogen en kunnen doen. Laat er veel zegen zijn over al het werk dat ze hier weer zullen verzetten!
Blijf voor ons bidden! Voor nieuwe kinderen, collegiale eenheid, drijfveer van mijn kant, mijn ouders en voor de kinderen die uit zijn gevlogen!
Vriendelijke groet,
Attila en Sandra en de kinderen van Kerub.