Beste familie, vrienden en kennissen,
Aan het begin van het jaar mochten wij een preek horen over ‘een wijs hart’. De dominee las daarbij Psalm 90 vers 12. Daar staat: O God, leer ons zo te leven dat wij een wijs hart krijgen…. Hier heb ik heel veel aan gehad de afgelopen maanden. Niet alleen in mijn werk, maar ook in mijn gezin en daarbuiten. Eigenlijk kwam ik tot de conclusie dat ik niet veel meer hoef te verlangen of te vragen dan of mijn kinderen, mijn man, de kinderen die in mijn hart zijn geplaatst en ikzelf een wijs hart mogen ontvangen. Dan wel een wijs hart van God natuurlijk. Daar draait het allemaal uiteindelijk om.
Nou zijn er de afgelopen maanden kleine, menselijk oplosbare problemen op mijn pad gekomen, maar ook levensgrote, bedrukkende problemen, waar je als mens niet veel oplossingen voor weet. In die kleine en die grote problemen draait het er altijd om hoe je er mee omgaat, hoe je ze oplost. Ik mocht merken dat als ik het maar weer eens zelf ging oplossen, zonder Hem eerst te vragen, het allemaal wel geregeld werd, maar dat het een andere uitkomst heeft als ik het aan Hem overlaat, dus met een wijs hart beslis.
Kleine problemen oplossen zoals luizen, op 3 plekken tegelijk moeten zijn, waterpomp problemen, mot tussen de kinderen en of collega’s enz. zijn in principe allemaal op te lossen. Maar toch merk ik dat het beter gaat als ik de wijsheid van boven krijg. Als er dan problemen komen die echt boven mijn eigen wijsheid uitgaan, zoals dingen die er gebeuren in de thuissituatie, beslissingen die sommige kinderen hebben gemaakt enz. dan is het zo mooi om te zien dat God toch mij wil gebruiken dit op te lossen. En die wijsheid komt echt niet van mij! Het zijn situaties waarbij je het liefst bij de pakken neer zit en even flink uithuilt en dan nog geen uitkomst ziet. Toch geeft Hij elke keer weer oplossingen, misschien gewoon alleen maar door te luisteren naar de ander. Mooi om te mogen zien en voelen dat door Kerub heen Hij ook mij veranderd en leidt!
Met de kinderen gaat het goed. We mochten het online schoolgebeuren overleven. Het was even pittig, maar iedereen heeft zijn opperste best gedaan. De scholen waren tevreden over ons en de kinderen. In deze online periode was alleen de oudste meid van 14 jaar thuis, omdat moeder geen werk meer had in Hongarije. Helaas heeft ze thuis weinig aan de lessen gedaan en heeft hierbij zelfs haar moeder voorgelogen. De moeder wist halverwege dat haar dochter weinig deed aan schoolwerk, toch liet ze haar haar gang gaan. In februari smeekte de moeder of we haar toch maar weer konden opnemen, zodat ze klas 8 kon afmaken. Ze is het eerste half jaar gezakt voor 5 vakken! Dus nu moet ze hard werken om daar weer boven op te komen. Ze doet echt haar best en ze begrijpt haar situatie. Hierin kan je dus goed zien dat kinderen en jongeren echt gebaat zijn bij regels. Hopelijk dat ze met goede resultaten klas 8 kan afmaken, zodat ze naar de school kan waar ze graag heen wilt.
Bij haar in de klas zit ook onze oudste van bijna 15 jaar. Hij is echt een dromer, die het liefst rapper wordt en de hele dag zingend op de schommel doorbrengt. Ook hij zal klas 8 moeten afmaken. Hij wil examen doen, dat laten we ook gewoon toe, maar waarschijnlijk zal hij niet naar een normale opleiding kunnen. Maar gelukkig zijn daar de vakscholen waar je niet voor je examens hoeft geslaagd te zijn. De examens hier zijn eigenlijk toelatingsexamens, dus hiermee kan je doorgaan. Met deze examens sluit je niet iets af. Nu is het voor ons de kunst hem op het juiste vak te zetten. Daarbij komt ook nog dat niet alle vakscholing in het Hongaars is, wat bij ons de voertaal is, dus heeft hij niet alle keuzes die sommige kinderen wel hebben, omdat hij absoluut het Roemeens niet beheerst. We proberen hem in de stad, dicht bij ons, naar school te krijgen, zodat we nauw contact kunnen houden met de leraren. Omdat hij zo’n dromertje is zijn we bang dat hij gemakkelijk het verkeerde pad opgaat. Ook zijn we nu bezig met het regelen van een internaat, want dagelijks heen en weer reizen naar Abod is geen optie. Willen jullie bidden voor hem en voor ons, zodat wij met een wijs hart mogen beslissen waar hij mag gaan studeren?
Gisteren de verjaardag van een van de kleuters mogen vieren. Ze mocht alweer 5 jaar worden. Het was nog zo’n propie toen ze met haar 3 jaar bij ons kwam! Het is zo heerlijk om ze in het zonnetje te mogen zetten dit soort dagen. Ze genoot echt van al die aandacht. Want ja, die dag ben je toch wel een beetje speciaal. Ook leuk om te zien hoe de andere kinderen proberen haar in het zonnetje te zetten, door haar van hun eigen speelgoed een kleinigheidje te geven. Soms om er alleen maar die dag mee te spelen, andere geven het voor altijd aan haar. Ook met spelletjes spelen hoorde ik regelmatig: Omdat je vandaag jarig bent, mag je..… Normaal gezien zou er een conflict ontstaan als ze moeten beslissen wie er mag beginnen enz. op dit soort dagen dus niet!
De kinderen kwamen ook nog eens die dag van thuis vandaan, na een weekendje bij hun ouders. Gelukkig mochten ze allemaal weer heel thuis komen. In de auto vertelden ze dat er een ernstig ongeluk was gebeurd in hun dorp. Een klein kindje, dat niet in de gordel of kinderstoeltje zat, was daarbij overleden. Nadat ze het allemaal levendig hadden verteld, gaf ik aan dat het daarom zo belangrijk is om een gordel te dragen. Ze begrepen de les.
Toch vroeg een van de meiden waarom het zo belangrijk is voor mij dat hen niks overkomt. Op deze vraag weten ze het antwoord al, maar toch willen ze het elke keer weer weten. Omdat ik van jullie hou. Ik zal heel verdrietig zijn als er iets met jullie zou gebeuren. Hou je net zoveel van Anna, Róbert en Júlia (mijn eigen kinderen)? Die vraag komt dan altijd weer. Ik antwoord daar steevast op: Anna, Róbert en Júlia zijn in mij gegroeid, zo ook in mijn hart en ik hou heel veel van hen! Jullie zijn in mijn hart geplaatst en zullen daar altijd blijven en ik hou heel veel van jullie…..het was even stil en toen begonnen ze lekker de liedjes, die ze op school geleerd hadden, te zingen. Ze hadden weer een bevestiging gekregen dat ze er mogen zijn en dat was genoeg voor ze.
Hier begint het alweer wat zonniger te worden. Dus de kinderen zijn veel buiten. Het liefst fietsen ze, spelen ze in de zandbak of voetballen ze. We komen er telkens weer achter dat we een heel groot gemis hebben. En dat is de klusjesman en zijn vrouw of wel mijn ouders! Het is nu alweer zo lang geleden dat ze hier waren. De kinderen missen ze ontzettend. Als iemand zijn auto plaatst op de plek waar normaal hun caravan staat, noemen ze dat Aart bacsi (oom) en Ria neni (tante) plek! Vele klusjes blijven liggen, maar sommige moeten toch op gelost worden. Bijvoorbeeld de fietsen. Het is echt ernstig gesteld met de conditie waarin de fietsen verkeren! Nou zijn het al geen plaatjes om te zien, meestal, als we ze krijgen, maar nu hebben ze zoveel mankementen, dat er bijna niet meer op gereden kan worden. Dit is dus één van de vele redenen waarom we hen missen! Hopelijk, niet alleen om deze reden, mogen we snel versoepeling krijgen van de regels. En dat het maar gauw veilig mag zijn om te kunnen reizen, want wij missen de visites, vrienden en familie uit Nederland en of Zweden!
Moge God , iedereen op zijn of haar plek, een wijs hart geven. Zodat we alles wat we doen (bidden, regelen, verzamelen, sponsoren etc.) door wijsheid van Hem mogen doen!
Vriendelijke groeten,
Dávid, Ibolya, Tamás, Gyurika, Barbi, Noémi, Krisztina, Lórika, Beáta, Katika en Tomika.
Fekete Attila en Sandra