Lieve familie, vrienden en kennissen,
Nog niet zo lang geleden mocht ik nog in Nederland zijn. Het heeft altijd even tijd nodig om weer echt voor de 100% aan te komen, daarmee bedoel ik natuurlijk niet lichamelijk. Donderdagavond kwam ik weer in Roemenië aan en vrijdagochtend mocht ik alweer werken.
De kinderen slokken je dan helemaal op en iedereen wil zijn zegje doen. Heerlijk, maar ook tegelijkertijd best vermoeiend, omdat ik maar 2 oren heb (-: Gelukkig waren er harde werkers in de tuin bezig en kon ik af en toe er eentje bij hen neerzetten, want deze mannen waren dol op de kinderen.
Deze harde werkers mochten de schommel verder opzetten die we van een hele lieve familie uit Nederland kado hebben gekregen. Nu hebben we 4 schommels, dat stukken beter is voor 13 kinderen! Ook mochten we van stichting ROKI een heel grote trampoline kado krijgen, die we lieten ingraven, zodat de kinderen er niet vanaf kunnen vallen. Er werd dus hard gewerkt en ondertussen genoten de kinderen van al de aandacht van deze mannen! Het resultaat mag er zijn!
De vakantie is begonnen dus kunnen de kinderen zich heerlijk vermaken in de eigen tuin! We hebben al een kookwekker moeten neerzetten, zodat er iets meer orde kwam van wie nou wanneer op de trampoline mocht. Dit werkt uitstekend, behalve dan voor de 3 jongste koters, die we al meerdere keren tussen de al 3 springende kinderen uit moesten plukken. Ze gaan het ook wel leren, ook al zullen we daar wel even geduld mee moeten hebben, vrees ik.
U las het al, we zijn ondertussen met 13 kinderen bij Kerub. Vorige week mocht ik Krisztián bij Kerub brengen. Hij was wel bekend met het bij Kerub wonen, maar dan omdat hij zijn broers en zussen uitzwaaide en hij brullend thuis moest blijven. Elke keer als ik de andere kinderen ging halen, glipte hij ondeugend de bus in en ging zitten. Met veel stennis moest hij dan weer uit de bus geplukt worden door zijn moeder. Hoe klein hij toen ook was, hij wist wat hij wilde!
Daarin is hij nog niets veranderd wat af en toe een hele strijd geeft. Dit kleine ventje moet nog erg wennen aan regels, blijfbaar waren die hem thuis nooit gegeven. Met veel geduld gaat het wel lukken. Zaterdag is hij zelfs mee naar een bruiloft geweest en heeft een uur lang in de bank gezeten,gelegen, gehangen! Trots op hem.
Vorige week waren de kinderen weer een weekendje thuis. Ook Noemi mocht naar huis, omdat het het pinksterweekend was. Normaal komt ze met mij naar huis, omdat haar thuissituatie vaak best heftig is voor haar. Dit keer dus naar papa en mama en haar 5 broertjes en zusjes.
Voordat we weg gingen bij Kerub, kwam ze bij me staan: “Tante Sandra, we hebben van de juffrouw geleerd dat het niet netjes is om met lege handen aan te komen als je op visite gaat……” Ze keek me doordringend aan! “Ja Noemi, dat klopt, dat heeft de juffrouw goed gezegd” zei ik. “Nou ik ga nu op visite…bij papa en mama……!”
Dus met al de kinderen allerlei blikken, spagetti, zeep, tandpasta, tandenborstels, rijst van de zolder naar beneden gehaald, want je kan natuurlijk geen uitzondering maken, en zo maakten we met ons allen 4 pakketen klaar. Het was een heel vrolijke boel, zelfs de juffrouw kwam uit de klas en hielp mee. Wat zijn we dankbaar dat we het kunnen doen, dat we voldoende hebben ontvangen om het door te kunnen geven.
De kinderen waren dus in een vrolijke sfeer toen we op weg gingen, iedereen weer naar haar of zijn papa of mama. Maar toen ik met een groot pakket in mijn handen stond, omdat het te zwaar was voor het meiske, begon Noemi heel hard te huilen. Of we het pakket niet alleen maar konden afgeven zonder op visite te gaan en dat ze dan maar bij mij op visite kwam en daar kon slapen. Pakket dus gauw in mama’s handen gedrukt, die inmiddels naar ons was gekomen, en Noemi opgetild. Ik heb haar geknuffeld en haar uitgelegd, dat ze nu naar papa en mama mag. En dat ik haar over 2 nachtjes weer kwam halen. Gelukkig kon ik haar aan mama afgeven zonder dat ze zich aan mij vastklampte!
Noemi is dus één van de kinderen waarvan ik mij afvraag of het echt wel goed is dat ze contact houdt met haar familie! De rest van de kinderen zien hun Mama en of Papa graag, maar komen ook weer heel graag terug bij Kerub. Bij Noemi is dat anders. Ze heeft er heel veel moeite mee. Haar ouders zijn licht begaafd. Noemi groeit hen voorbij en dat voelt ze.
Nu kwam er ook nog eens bij, dat ik haar maandag weer zou ophalen, voordat de school om 8 uur begint. Dit weet Noemi heel goed en telt de dagen af! Die ochtend waren ze niet wakker geworden en kon ik met geen mogelijkheid bij haar komen, omdat het hek op slot zat. Wat heb ik geroepen, op het hek getikt met een steen! Maar het huis staat behoorlijk ver weg van de straat, dus ze hoorden me niet. Na 15 minuten moest ik beslissen haar te laten waar ze was en de rest van de kinderen naar school te brengen, die al te laat waren voor de eerste les.
Ik kon daarna niet direct haar gaan halen, maar heb via via laten weten dat ik er aankwam. Ik ging rond 13.00 uur weer naar haar huis en zag haar verward, huilend en schuw onder een boom staan! Mijn hart brak! Voor haar had ik mijn belofte niet waargemaakt, ik had haar niet op de beloofde tijd opgehaald! Het deed zo’n pijn om te zien!
Na haar meegenomen te hebben naar Kerub heeft ze enkele uren schuw gedaan en constant dichtbij me gebleven, maar geen woord gezegd! Daarna is ze ontdooit en zei alleen maar: ”ik heb op u gewacht, maar u kwam niet.…” Ik heb haar maar niks uitgelegd, sorry gezegd en haar omhelsd. Daarna is ze gaan spelen zoals onze meid altijd speelt!
Wat een verantwoordelijkheid hebben we met deze kinderen! Het is écht véél meer dan ze een veilig thuis geven waar ze gevoed, opgevoed en alles krijgen wat ze nodig hebben. We geven ze een fundament om te kunnen vertrouwen, lief te hebben en hierdoor evenwichtige mensjes te worden. Maar wat is dat kwetsbaar werk! Zonder opzet, zonder er veel aan te kunnen veranderen, kan je ze pijn doen, ze beschadigen! Gelukkig is daar hun grote hart, dat zo simpel en gemakkelijk kan vergeven! Daar kan ik een hoop van leren!
Daarom is en blijft dit dankbaar werk. Dit werk kan ik niet zonder de wijsheid van God doen! Dus dankbaarheid naar Hem toe! Maar ook dankbaarheid naar jullie allen die dit werk mogelijk maken. Het maakt écht een verschil!
Hartelijke groetjes,
Tamás, Gyuri, Barbi, Elena, Noémi, Krisztina, Lórika, Beáta, Gábici, Katika, Zsoltika, Tomika en Krisztián.
Attila en Sandra