Beste familie, vrienden en kennissen,
Een brief schrijven aan jullie in alle stilte op mijn werk is, denk ik nog niet vaak voorgekomen. Na een heerlijke dag werken met deze ondernemende, ondeugende en aanwezige kletsmajoors, verbaas ik me altijd weer over de stilte die er ‘s avonds heerst als ze allemaal in bed liggen. Je hoort de klok tikken en de koelkast brommen. Iets wat je echt niet kunt horen als ze alle 12 aanwezig zijn! Tante Sandra kijk…, Tante Sandra zus….., Tante Sandra zo…., het blijft maar door gaan, dat aandacht vragen van ze. Echt heerlijk om te mogen doen, hoor, maar ik kan dan echt de stilte wel waarderen als ze heerlijk allemaal in dromenland zijn!
Het is december, de tijd voor kerst. Hier komen veel mensen in actie voor goede doelen. We worden vaak gebeld of we goederen, levensmiddelen of cadeautjes voor de kinderen accepteren. Natuurlijk willen we dat. De kinderen worden deze maand altijd erg verwend en genieten daar volop van!
We hebben die hulp dan ook hard nodig, want het is elke keer weer schrikken als ik de boodschappen voor Kerub heb gedaan. Voorheen betaalde ik voor een week boodschappen 350 lej, dat is nu alweer 600 lej (4,8 Lej is 1 Euro) geworden. De vaste lasten rijzen de pan uit en nu spreekt de regering over verhoging van het minimumloon. Terecht ook, want mijn collega’s hebben ook hogere uitgaven, maar nog geen salaris verhoging. Op zich dus goed, maar we zijn helemaal afhankelijk van giften vanuit West-Europa.
Ik maak me zorgen over de toekomst voor kleine projecten als Kerub. We zijn dan misschien niet groot, maar die 12 kinderen en hun families moeten geholpen worden. En misschien juist omdat we zo klein zijn, kunnen we hen de juiste hulp bieden. Dat ik me zorgen maak over de toekomst uitte ik ook tegen iemand waar de kinderen bij aanwezig waren. Tegen de avond, bij het naar bed brengen, zingen en voorlezen, kwam Beáta (6 jaar) bij mij op schoot zitten en vroeg of we het liedje ‘Jezus is de goede herder’ konden zingen. Daarna fluisterde ze in mijn oor: ”Jezus is ook uw goede herder, hoor! U hoeft niet bang te zijn, Hij brengt ons veilig naar de stal…’ Tja daar zat ik dan, met een kind dat een groter geloof had dan ik! Dát bedoel ik dus met dat ik gezegend mag zijn het werk met deze kinderen te mogen doen, je mag zoveel van ze leren, zoveel van ze ontvangen!
De kinderen gaan dagelijks naar school, natuurlijk is er altijd wel één thuis, omdat hij of zij verkouden is. Die dagen krijgen ze even lekker extra de aandacht, al kan ik niet zeggen dat ze echt ziek zijn. Het komt natuurlijk niet zo vaak voor dat een kind alle aandacht krijgt van één volwassene. De kleinste van 3 jaar is al een tijdje thuis vanwege een verkoudheid. Dus vandaag samen met hem gegeten. Hij kletste de oren van mijn hoofd. Halverwege komt één van de andere kinderen iets halen wat ze was vergeten mee te nemen naar school (handig zo de school in hetzelfde gebouw). Wordt de kleine Krisztián ineens heel boos en roept: ”ze is van mij!”…. Gábici (6 jaar), die wat kwam halen, werd gelijk ook boos en riep: “ze is niet alleen van jouw, maar van ons allemaal!”
Die één op één aandacht hebben ze zo hard nodig. Daarom is het fijn om een vrijwilligster erbij te hebben. Je kan je aandacht net even iets meer verdelen. Iedereen komt aan zijn aandacht toe. Helaas zal onze vrijwilligster ons weer eind december verlaten, dus zijn we binnenkort weer opzoek naar een lieve, spontane persoon, die een hoop wil leren en een hoop wil ontvangen van deze kinderen!
Als ik zo mijn brief overlees lijkt het wel alsof hier alles zo liefdevol verloopt, nooit onenigheden, geen enkele boosheid of vechten enz. Ook dat komt hier dagelijks aan de orde, soms zeer heftig, soms in mildere vorm.
Waar wij als collega’s vooral moeite mee hebben, zijn de verhalen waarmee de kinderen terug komen na een weekendje thuis. Dan moet je soms echt even slikken en vraag je jezelf af of het de moeite waard is ze het contact met de ouders te laten behouden. Natuurlijk, als het echt niet de juiste plek is voor het kind, dan nemen we, met pijn in ons hart, een beslissing die beter is voor het kind.
Zo ook Noémi, die niet meer bij ons woont. Ze mocht vanaf dat ze 1,5 jaar oud was, bij ons wonen. Bij haar merkten we dat haar thuis absoluut niet de plek was waar ze veilig was. Na jaren proberen haar op te vangen, hebben we haar naar Lidia Home laten verhuizen. Hier hoeft ze niet meer naar huis, hier mag ze, hopelijk, meer hulp krijgen die ze nodig heeft! Willen jullie voor haar blijven bidden, dat ze dit als haar nieuwe thuis mag gaan zien? Elke keer als ik haar bezoek vraagt ze wanneer ze naar huis mag…. Vertaald: wanneer mag ze weer terug naar Kerub? Ik weet met mijn verstand, dat ze goed zit in Lidia Home, toch doet het pijn dat ze haar plekje nog niet heeft gevonden.
Hartelijk bedankt voor jullie steun, gebed, bemoedigende woorden! Dit werk mogen we samen doen, we hebben elkaar nodig!
Vriendelijke groet,
Tamás 15,
Gyurika 12,
Barbara 10,
Elena 8,
Kristína 8,
Lóránd 7,
Beáta 6,
Katika 6,
Gábici 6,
Zsoltika 5,
Tomika 4,
Krisztián 3