Februari 2021
Inmiddels woon ik al 2 jaar en 1 maand hier in Roemenië. De tijd vliegt. En heel soms twijfel ik of het allemaal nog wel zin heeft wat ik hier doe. Meestal vergeet ik De ECHTE reden. En die reden was en is voor mij de tekst van het lied van Reni&Elisa Krijgsman: Laat mij jouw stem zijn. De tekst van dit lied is als volgt:
Wie kijkt er naar jou om, wie komt er op voor jou?
Wie vertelt de wereld dat het zo niet langer gaat?
Wie ziet jou nu nog staan, wie staat er op voor jou?
Wie is jouw stem, zodat de wereld wordt geraakt?
Als antwoord hierop zingen ze dit en wat daarmee ook MIJN reden was en nog steeds is:
Laat mij jouw stem zijn, laat mij vertellen dat jouw leven waarde heeft!
Laat mij jouw stem zijn, laat mij het roepen, zodat iedereen het weet!
De Kerub-kinderen hebben een stem. Beter dan die van mij zelfs😉 ! Praten kunnen ze als de beste. Roepen, gillen, lelijk praten, lief praten, grapjes vertellen. Zelfs niet praten wanneer het moet of praten wanneer het niet moet. En toch wil ik(met alle andere mensen die zich inzetten voor de kids) hun stem zijn. Wij willen hen vertellen dat hun leven waarde heeft. Ik zal het roepen zodat IEDEREEN het weet. Hier in Roemenië zal ik vertellen dat ook deze kinderen waarde hebben. Maar ook in Nederland zal ik jullie vertellen over dat deze kinderlevens waardevol zijn.
Afgelopen weken hebben wij veel meegemaakt. Heel veel. Helaas heel, heel, heel veel… En met een dikke traan over mijn wang zal en wil ik jullie dit vertellen.
Het was eind Januari dat we schrokken van het feit dat IK ZWANGER BEN!!! Onverwachts maar zo welkom. Vanaf het eerste moment was het al zo geliefd. Een dikke week moesten we het verborgen houden voor iedereen. Iets wat heel moeilijk was omdat we zo blij waren. Bij 5 weken en 4 dagen begon ik te bloeden. De verloskundige stuurde me gelijk door naar de spoedeisende hulp. Dus op naar ziekenhuis 1. Eenmaal daar aangekomen werden we gelijk geholpen. Of nouja geholpen…??? Ik kreeg een papiertje dat ik naar een ander ziekenhuis moest gaan. Ze hadden namelijk geen goed echoapparaat. Dus op naar ziekenhuis 2. Eenmaal daar aangekomen was het even zoeken naar het kamertje, maar eenmaal daar aangekomen begon het wachten. Heel lang wachten. 3,5 uur wachten… Eindelijk was ik aan de beurt. En na een half uur stond ik weer buiten. Blij en bang, verdrietig maar ook hoopvol. Voor dat moment was ik opgelucht. Het vruchtje zat er nog, een baarmoeder die er volgens die arts goed uit zag. Alleen bleef de vraag hangen: waarom bloed ik?? Met medicijnen op zak om het bloeden te stoppen mochten we weer naar huis. Opgelucht dat het vruchtje er nog zat.
De dag die erop volgde ging beter. Ik voelde me lichamelijk ook veel beter. We hadden een gezellige ontmoeting met vrienden. Lekker gegeten, gekletst en heel veel gelachen. Wat voelde ik me toch heel even goed, al viel de shoarma niet helemaal lekker. Maarja die stomme hormonen he!?😊 Eenmaal onderweg naar huis begon ik me helemaal niet lekker te voelen. Binnen een paar uur was ik flink ziek geworden, stond de ambulance hier en kreeg ik een ritje naar de spoedeisende hulp. Ziekenhuis 1 hebben we gelijk overgeslagen. Binnen een half uur stonden we in het andere ziekenhuis (wat normaal een uur duurt). Wat heb je in een Nederlandse ambulance toch een lekker rustig en relaxed ritje. Vergleken met de Roemeense ambulance mogen jullie blij zijn. Die 30 minuten heb ik gehobbeld, ben ik heen en weer geslingerd, viel het zakje van het infuus naar beneden en voor wat frisse lucht werd gewoon het raampje open gezet. Dat de shoarma niet lekker was heb ik in de ambulance weer geweten. Alles, plus een beetje extra kwam er van boven weer uit. Het zat overal. Toen stond ik na precies 24 uur weer in hetzelfde ziekenhuis. Dit keer kwam ik er minder hoopvol uit. Op de echo was te zien dat het vruchtje er nog in zat maar dat mijn lichaam het aan het uitstoten was begonnen. Een miskraam. Vreselijk nieuws. Wat waren we verdrietig. De natuur heeft een foutje gemaakt zei de arts: ‘’Het vruchtje is overleden maar het was pas 5,5 week dus het was nog niks’’ Wacht! Vruchtje? De natuur? Een fout? Dus het was nog niks??
Opnieuw klonk die zin : Laat mij jouw stem zijn , laat mij vertellen dat jouw leven waarde heeft! Ons kindje had een stem nodig. Ik wil de stem van ons kindje zijn. Het is geen vruchtje, het is een mensje. Hoe klein ook, het is een mooi waardevol kindje. Door God bedacht en bedoeld. Dit leventje had een bedoeling. Het bestaan van dit kindje in niet ‘zomaar’ door de natuur bedacht en ‘zomaar’ door de natuur weggenomen. En een fout? Ja zo voelen wij het ook, maar nee dat is het niet. Ook dit is bedacht. En wij zijn er van verzekerd dat ons kindje in God’s handen is geborgen. Het kindje dat voor de wereld ‘’nog niks is’’, was en is voor ons, ons kindje. En ik zal zijn/haar stem zijn, laat mij het roepen, zodat iedereen het weet!
Het is moeilijk. We zijn erg verdrietig over dit verlies. Het was zo gewenst, zo gewild.. en nu niet meer bij ons. Ik was/ben aan het ontzwangeren en niks lijkt meer op het feit dat ik zwanger was. Het kindje is uit mijn buik gekomen en op Valentijnsdag hebben we het samen begraven. Samen hebben we het begraven op een stukje land van Zoltán’s ouders. Voor Zoltán een bijzondere plek waar hij vaak kwam en nu nog zeker vaak gaat komen.
Ons mooie wondertje heeft maar 6 weken bij ons mogen zijn, maar heeft nu de eeuwigheid! En wij? Tussen alle woede, boosheid en de vele tranen blijven wij volhouden en vasthouden aan die mooie hoop en wij zullen ook de stem zijn van ONS kindje. Wij zullen nooit ons mond houden over dit mooie wondertje. Daar zijn veel te trots op en is het veel te waardevol voor!
