Aart en Ria van Rijssel (ouders van Sandra), zijn op dit moment op bezoek bij Kérub. Met permissie delen wij hun nieuwsbrieven, zodat ook u op de hoogte bent van wat zij zoal meemaken.
Beste mensen,
Het is weer tijd voor een bericht. Dat is altijd moeilijk, omdat we zoveel hebben te melden, dus moeten we kiezen. Maar als we opschrijven wat we allemaal meemaken, krijgen we problemen met de redactie. Het moet wel leesbaar blijven qua inhoud en leestijd. We gaan een poging doen.
Er is een groep motorrijders in Roemenië, die toertochten maakt door heel Europa. Het zijn geen Hells Angels, maar gewoon vaders en een enkele moeder. Met deze groep had Sandra contact met het verzoek naar Tirgu Mures te komen met de kinderen van Kerub. Feest natuurlijk. Met twee auto’s, want 13 kinderen passen niet in de bus, reden we naar de grote stad. Al een feest op zich. Onderweg zie je zoveel, sommige kinderen zagen zelfs beren (die er echt niet waren). In de stad kregen de volwassenen allemaal 2 kinderen aan de hand. En ja hoor, precies toen we lopend naar het centrum gingen, kwam de groep van 40 motorrijders aangereden en sommigen aan gebulderd. Sommige kinderen schrokken zich een hoedje en sprongen bijna een halve meter omhoog. De motorrijders waren allemaal verkleed als kerstman. Ze stelden zich op op het plein voor het theater, bij de grote verlichte kerstboom en de grote versiering. De kinderen mochten één voor één op een motor zitten om gefotografeerd te worden met de grote stoere kerstman dan wel kerst vrouw erbij. Feest natuurlijk, maar toen gingen de top- en zijkoffers open. Allemaal vol met snoepgoed. Zoveel dat de jaszakken vol werden en we een tas moesten halen om in te doen. Wij hebben nog nooit zoveel snoep zien verdwijnen in kinderen. Twee uur lang rondgelopen en elke meter was er weer een kerstmens. Op facebook van ROKI staat een filmpjes van de motorrijder.
Het was wel koud dus reden we naar een gebouwtje bij de kerk en kwamen daar de bestelde pizza’s en een heleboel frisdrank. Nog een keertje feest. En onvoorstelbaar, maar ook dat ging er allemaal in. In de kerk was een sing-in met een preekje en een bandje dat Hongaarse opwekkingsliederen zongen. Nogmaals feest. Op de terugreis zat geen kind meer rechtop, allemaal hingen ze schuin opzij tegen de buurman of buurvrouw. Helemaal moe van alle indrukken.
Rondom kerst sturen in Nederland de goede doelen brieven met verzoek om geld. Dan zijn we met ons allen wat milder en geven we wat makkelijker. Nu doen de gevers het hier in een overtreffende trap. Kerub krijgt een envelop en de kinderen snoep, heel veel snoep, fruit, speelgoed etc. Complete schoolklassen kwamen op bezoek en verwenden de kinderen, niet alleen met de goederen, maar ook met het spelen van spelletjes, zelfs een compleet toneelstuk over de geboorte van onze Zaligmaker. In de kamra (voorraadkast) staan nu zakken vol met spullen, die hierna gedoseerd aan de kinderen worden gegeven.
Traditioneel (dus zolang Kerub bestaat) wordt de kerstboom opgezet en kado’s eronder. Kinderen zijn kinderen, dus zaten er een paar onder het tafeltje waarop de kerstboom stond. Tja, nadat de boom op de vloer lag, vond de leidster het een tweede keer niet goed. De avond was op zondag en ’s morgens gingen wij met een groep kinderen naar de kerk. We steken gewoon even de weg over. In de kerk zijn de kinderen echt heel netjes, om in de sferen te blijven, zijn het engeltjes. De oudsten zoeken voor ons de liederen op in het liedboek, want we weten heel wat Hongaars (blijkt), maar al die cijfers achter elkaar gezegd geeft wel verwarring.
De dominee speelt het orgel met één vinger en zingt het eerste lied voor. Het tweede kan niet want daar staan geen noten bij. Dan heeft hij alleen één vinger. Geeft niet hoor, want de mannen zingen niet, tenminste niet hoorbaar en de vrouwen hebben een zachte stem met zingen. De kinderen waren die dag daarvoor langs de huizen gegaan met kerstliedjes te zingen onder leiding van Erica, de vrouw van de dominee. Deze liedjes mochten ze ook zongen in de kerk. De mannen glommen en de vrouwen keken vertederd.
Terug in Kerub was het kerst vieren rond de kerstboom en de cadeaus. Wat een pret. Iedereen kreeg een cadeautas met inhoud. Wij ook, maar tijd om te kijken kregen we niet. Dertien kinderen riepen constant Ria neni né, Aart bacsi né. Né is kijk, dus we moesten constant kijken en nagyon jó (heel mooi) zeggen. Wat kunnen kinderen blij zijn ondanks alles wat we hiervoor schreven. Toen de storm een beetje geluwd was, was het kerstdiner. Traditioneel husz leves (hoes lèwès) ofwel vleessoep zonder vlees, eigenlijk een vleesbouillon met fijne vermicelli. Daarna koolrolletjes, afgesloten met eigen gemaakte cakejes. Al dit eten was geschonken door mensen uit de omgeving.
Die avond waren ook de niet werkende werksters, een lerares die met de kinderen het huiswerk doet en een vrouw uit het dorp, die gewoon als dorpsgenoot was uitgenodigd. Wij kenden haar niet, maar als we haar nu tegen komen zwaaien we naar elkaar alsof we elkaar al jaren kennen.
De andere ochtend was het kerstontbijt met lekkere broodjes, yoghurtdrank, fruit, vleeswaren, kaas etc. Onvoorstelbaar wat allemaal in die kinderbuikjes kan. Heel leuk en gezellig, maar ……
daarna moesten we de kinderen naar hun moederlijk huis brengen. Altijd erg moeilijk. Kinderen opgetogen omdat ze weer naar mama gaan en daar hun verhalen kunnen delen. Bij één familie was niemand thuis. Moeder moest voor iets belangrijks naar de stad en had de sleutel van het hek goed verborgen. Helaas had ze het plekje niet bekendgemaakt aan anderen of gezorgd voor vervanging. Sta je daar op de dam met 6 kinderen, waarvan de emoties van dol enthousiast afzakken naar teleurstelling. Bij mij, Aart, kwam ook de boosheid naar voren, met je hersens kan je een beslissing begrijpen, maar met je gevoel absoluut niet.
Vervolgens moesten drie kinderen weggebracht worden naar een verder dorp. Ze hadden geen zin, want hun moeder woont met een man en kind in een toercaravan, dus met hun zessen in zo’n klein hondenhok (met respect voor een toercaravan). De laatste twee wonen bij opa en oma uiteraard precies de andere kant op. Een uurtje rijden, maar wel mooi. Afslaan bij de lantaarnpaal, maar die staan om de 100 meter. Met behulp van Google de juiste afslag gevonden en toen omhoog hobbelen. Van 250 meter boven NAP tot ruim 900 meter boven NAP. Er lag zelfs sneeuw. Gelukkig had onze auto goede banden en ja hoor, daar was zelfs een klein dorp. Beetje pittig rijden maar wat een mooi uitzicht. Deze kinderen brachten we naar opa en oma omdat hun moeder ernstig ziek in het grote ziekenhuis in de stand lag. Best wel moeilijk voor de kinderen, die met tranen in de ogen afscheid moesten nemen van Sandra.
De dominee in Abod is trouwens onze overbuurman. Zijn vrouw spreekt Nederlands en doet dat ook graag. Ze kwam ons uitnodigen voor de avondmaaltijd. Ons brood was net uit de diepvries gehaald en dat konden we gelijk meenemen. Het werd een gezellige avond, Ria kon goed praten met Erica (spreek uit èrikà) in het Nederlands, Aart had ook goede gesprekken, alleen veel rustiger. Örs (spreek uit als urs) spreekt wel Engels, maar heel beperkt. De inhoud van het gesprek was wel over het geloof en hoe je dat aan de mensen bekend kunt maken, want dat is zijn opdracht als dominee. Later op de avond staken we de weg weer over. Heel geriefelijk.
Het is nu na de Kerst dus mogen we de financiën bespreekbaar maken. Kerub is helemaal afhankelijk van giften, dus als jullie nog een aftrekbare gift voor Kerub willen doen, kan dat via Stichting ROKI te IJmuiden. Op de website www.roki.nl staan alle gegevens. Wij worden, gezien onze leeftijd, gesponsord door een pensioenfonds en de Nederlandse staat, dus wij doen dit werk onbezoldigd. Ook wel een heel beetje uit liefde voor onze Schepper en de kinderen.
Met hartelijke groet,
Aart en Ria van Rijssel.