Lieve mensen,
Het is inmiddels winter hier en ligt er een pak sneeuw van ongeveer 30 centimeter. Ruimen heeft geen zin, want het sneeuwt gewoon hard door. Even afwachten maar. Overdag komt het kwik niet boven nul en ’s nachts vriest het stevig. In Solocma, een dorp hier ietsje verder, hebben ze min 25 gemeten. Hier viel het mee, slechts min 20 graden. In ons huisje is het uit te houden. Overdag stoken we op 20 graden (plus dus) en ’s nachts niet. Dan wordt het ongeveer 8 graden. Voor Nederlanders een hele belevenis, maar hier doe je gewoon een extra trui aan als je naar buiten gaat. En natuurlijk een dikke muts, want oh, zonder muts wordt je ziek.
Sandra is geopereerd en mocht de andere dag weer naar huis omdat ze daar goede hulp had. Attila is dus thuis en zorgt voor haar en het gezin. Ze had best wel pijn, maar na diverse adviezen had ze een goede pijnmedicatie te pakken. Alleen mag ze niet zitten, wel staan en (beperkt) lopen, en dus een toiletbezoek leverde op, dat de pijn door de medicatie kwam. Het is nu bijna twee weken geleden, dagelijks wordt de pijn minder en komende maandag gaan de hechtingen eruit. Hopelijk stopt de pijn daardoor nog een beetje meer. Ze bouwt de medicatie langzamerhand af. Ze mag ook voorzichtig gaan zitten. Ze kan niet autorijden en dus niet naar haar werk. Danken jullie God voor de bescherming en bidden voor verder herstel en geduld?
In het begin schreven we dat de kinderen niet schaatsten. Dat was dus niet waar. Op een zaterdag hebben we de bus en een personenauto volgeladen en naar een ijsbaan buiten gereden. De groep die regelmatig op zaterdag komt klussen en spelen, had hen uitgenodigd. Alle kinderen, dus ook de kleinsten, bonden de schaatsen onder en de meeste gingen enthousiast aan het schaatsen en capriolen uithalen. Ze genoten zichtbaar en hoorbaar met volle teugen. Heerlijk om aan de kant te staan en hun geschreeuw aan te horen. De kleintjes werden door leden van de groep tussenin genomen en krabbelden ook rond. Iedereen had plezier. Een beker chocolademelk ging er vlot in, de kleintjes wel met een rietje, maar dat mag de pret niet drukken.
Na afloop reden we terug naar Abod en trakteerden ze ons op hotdogs (broodje met meer worstjes en ketchup met mosterd) en daarna gingen ze muffins bakken met de kinderen. De mannen hielpen met klussen die je niet alleen kunt doen. Bijvoorbeeld een zware kast van buiten naar binnen brengen, een stapelbed in elkaar zetten. Heerlijk als dan iemand weer zegt: maak maar een lijstje met klussen, dan komen we wel weer een daagje.
Jullie weten dat we een berg over moeten als we naar Abod rijden. Op een avond deden we dat ook. Het sneeuwde heftig en de weg was vol met sneeuw. Advies van de lokale mensen: gewoon zo hard mogelijk naar boven rijden en niet stoppen. Dat deden wij, alleen vergat Aart de automatische versnelling uit te zetten. Daardoor hielden we het toerental niet hoog en dus ook de wielen niet op snelheid. Het ging goed tot de laatste helling, toen vielen we stil en stonden we in 30 centimeter verse sneeuw op een steile helling. Auto begon te glijden en kwam dwars over de weg gelukkig tot stilstand. Pfff. Maar we hebben sneeuwkettingen, helaas nog in de verpakking, ofwel nog nooit gedaan. Wij ploeteren in het donker en sneeuw. Komt een auto aangieren, die deed het dus wel goed en stopte voor ons. Ze kwamen gelijk uit de auto en hielpen ons, eigenlijk deden ze alles want ze wisten hoe het werkte. Toen dat klaar was, voorzichtig weer gaan rijden, want als we nog iets slipten zouden we vast komen in de greppel. Gelukkig ging het goed en bovenaan stopten we om te kijken waar onze helpers bleven. Duurde wel lang. Bleek dat ze het hele stuk achteruit waren gereden om met een aanloop en gierende motor omhoog te komen. Het is gelukkig allemaal goed gekomen. Wij waren heel dankbaar.
Gisteren zou een vrachtautootje 100 kilo vis komen brengen, maar de chauffeur durfde de besneeuwde berg niet over. Daar konden we wel inkomen gezien onze ervaringen. Ja hoor, weer in de verse sneeuw, nu hier op het terrein, zelf de sneeuwkettingen aanbrengen. Geloof me, dat is echt een pittige klus met overal sneeuw tussen. Koud, nat, smerig. Brrr. Maar na een half uurtje zaten ze en reden we de berg over naar Makfalva. Daar werden de dozen in de auto geladen en gingen we terug met een heerlijke lading. Thuis even een uurtje moeten klussen omdat we wel ruimte hadden gemaakt in de diepvries, maar dit was wel ietsje meer. De grote jongens hielpen mee de vis uit de dozen halen en in de diepvriezers te doen. De lege dozen werden gelijk door de kleinere kinderen gebombardeerd tot speelgoed (zie foto’s facebook). Een paar dozen konden we gewoon buiten laten staan, want het vroor toch. Die werden later in externe diepvriezers gedaan. Heel dankbaar. Nu hebben ze hier heerlijke vis en vlees voor het komende jaar. Nu maar hopen dat de kinderen vis lusten. Hahahaha. Vis is hier echt iets speciaals, want het is er bijna niet. En als je het kopen wilt, betaal je de hoofdprijs. En dat kregen we zo maar als gift van een bedrijf. Wat fijn dat ze ons dat hier gunnen.
We zitten trouwens tot zaterdag in quarantaine. Afgelopen vrijdag hebben we onze 3e vaccinatie gekregen, die noemen ze bij jullie en hier een booster. Het weekend zijn we in Koronka geweest en maandagmiddag (’s avonds rijden we niet meer in de sneeuw) reden we terug. Na het lossen lekker de kachel gestookt en bleek dat de stijgbuis in de put bevroren was. Pomp deed het dus niet. Emmers water geput en de put afgedekt. Via een touw een klein elektrisch kacheltje laten zakken en langzaam laten blazen. Daarna geduld. Helaas was bij Aart om 20.00 uur alles op en ging hij klappertandend naar bed. Het kacheltje hadden ze uit gedaan, want de zekeringen sprongen in het huis eruit. Niet vreemd, want op één contact staan de wasmachine, de droger, de waterpomp, de boiler, de zuiveringsinstallatie en de diepvries. Maar ja, iedereen die een beetje verstand heeft van elektriciteit begint dan de wenkbrauwen te fronsen. De andere dag deden we een zelftest en kregen twee streepjes, dus Covid-19. Desondanks het kacheltje weer aangedaan via ons huisje en ’s avonds begon de pomp weer aarzelend werken. Konden we weer water tappen, wc doortrekken, douchen etc. Wat een weelde heb je dan weer ineens. Nu zitten we in die weelde dus binnen en hebben geen contact met andere mensen. De deur op slot, want de kinderen mogen ook niet binnen en ons eten wordt netjes gebracht. Een soort roomservice.
Helaas hoe we eten wordt weer een bericht opgeschoven. Dat kan er niet meer bij. Hopelijk gebeurt er niet zoveel zodat er ruimte overblijft. Wij bidden voor de dingen die we van jullie weten, chemokuren, overlijden, ziekten etc. Blijven jullie ook voor bidden voor kracht en inzicht? En voor de kinderen en de werksters?
Met hartelijke groet,
Aart en Ria