Beste allemaal,
We zijn alweer meer dan een week terug in Abod. Het wordt iedere dag wat kouder en er is al aardig veel nachtvorst geweest. Gelukkig de afgelopen nacht niet, want de kinderen zijn gisteren naar huis gegaan en dan is het fijn dat de nachten niet zo koud zijn.
Gistermorgen kwam Sandra om de kinderen na schooltijd direct naar huis te brengen. Allemaal met een grote tas met etenswaren zoals melk, brood en blikken groenten. . De kinderen van het grote gezin zouden naar opa in Parajd gaan omdat moeder i.v.m. huiselijk geweld weggelopen was bij haar man. Sandra had het de kinderen verteld en ze waren allemaal blij om naar opa te gaan. Maar die morgen om 10 uur werd Sandra opgebeld door de moeder dat ze weer bij haar man was. Toen de kinderen uit school kwamen moest Sandra ze het vertellen en daar werden de kinderen niet blij van. De oudste zei als hij (de vader) aan mijn moeder komt timmer ik er bovenop en dan wel met andere bewoordingen. Gyuri was ook blij om naar zijn opa te gaan, want die heeft konijnen en die vindt hij leuk om te verzorgen. Zo ook de kinderen Lori, Kati en Tammie, die gingen niet naar het huis waar de moeder woont, maar naar een ander dorp vrij ver van de normale wegen. De moeder zou ze op een bepaald punt op komen halen met haar nieuwe vriend (haar echte man zit nog enige tijd in de gevangenis wegens huiselijk geweld). Waar ze nu naar toe gaan is geen elektriciteit, water of gas. Met wat voor verhalen zullen deze kinderen weer terug komen?
En zo ook de familie van Noemi, die Sandra moet brengen bij de werkgever van haar vader en werkgever, een man met een groot hart, houdt een oogje in het zeil.
Sandra heeft ze met een droevig hart naar huis gebracht en we hopen dat de kinderen maandagmorgen gezond en wel weer opgehaald kunnen worden. En dat de verhalen kunnen wachten tot de middag want ze worden eerst rechtstreeks naar school gebracht.
Het is fijn dat de scholen willen meewerken want we weten dat ze niet zonder luizen zullen zijn en waarschijnlijk ook geen schone nagels en kleding aan hebben.
Je zou denken waarom die kinderen nog naar huis laten gaan. De gedachte hierachter is nodig om ze niet te laten vervreemden van de situatie van waar ze uit komen. In Kerub worden ze de mogelijkheid gegeven om het anders te doen en dat ze naar school kunnen om een echt beroep te leren en op een eerlijke manier hun geld te verdienen.
Sinds vorige week is er een nieuw jongetje bij. Zijn naam is Zsolti en hij is 3 jaar oud. Bij Kerub zijn al broertjes en zusjes van hetzelfde gezin. Zijn oudste broer David is in de vakantie verhuisd naar Lidia Home omdat hij in de stad gaat studeren dus was er weer een plaatsje over. De moeder had al vaak gesmeekt of hij bij Kerub kon komen vanwege de situatie met de vader. Vanaf de eerste minuut had hij het naar zijn zin en liep algauw achter de andere kinderen aan, die hem alles lieten zien en aan tafel kijkt hij eerst rond en doet dan de andere kinderen na. Alleen toen ze hem in bed wilde leggen voor een middagslaapje huilde hij erg hard en hij stopte niet voordat ze hem eruit halen. Dit was hij dus niet gewend en laten ze het ook maar zo. Hij is het liefste de hele dag buiten op zijn loopfiets waar hij met veel gebrom (zijn motor) rond rijdt over het terrein. De foto laat Sandra zien die Zsolti laat wennen aan de situatie bij Kerub.
Voor de detaillisten; wat we ook doen, telkens komt er een klus bij. Als je denkt dat je lijstje korter wordt, is er weer een zaak die aandacht nodig heeft. De schommels zijn er wel, maar geen enkel touw of plankje is er meer. Terwijl er kinderen zijn die heel lang schommelen en daarbij praten of zingen. Nu touw en toebehoren gekocht en komende week eens kijken hoe we daar weer mee aan de slag kunnen. Tussendoor een muurtje pleisteren of stukadoren. Voor degene die dat nooit hebben gedaan, wij ook niet. Leve internet waar je ziet hoe makkelijk het is, tot je zelf het spul tegen een muur probeert te plakken. Poeh, respect voor de vakmensen. Maar het gaat lukken, alleen weten we niet hoe. Het eindresultaat laten we niet zien, want de afwerking wordt hier gedaan door een takkenbos in de kalkspecie te stoppen en dan uit te slaan tegen de muur. Zeg maar een soort spatwerk. Als het niet echt gaat vriezen hopen we over twee weken klaar te zijn.
Hartelijk dank voor jullie bemoedigende reacties. Wij hebben echt genoten van twee weken ‘vakantie’ in Nederland. Wat een voorrecht om onze familie en vrienden zo weer eens te ontmoeten. Heerlijk. Misschien hebben jullie niet door hoe belangrijk dat is, laten wij dat dan benadrukken, want als je het niet door hebt, weet je niet wat je mist. Stomme corona tijd. Houdt elkaar vast, letterlijk en figuurlijk.
Met hartelijke groet,
Aart en Ria