Lieve allemaal,
Jullie kunnen het misschien wel of niet voorstellen, maar de reacties op ons vorige bericht waren voor ons hartverwarmend en bemoedigend. Heerlijk om al jullie bemoedigingen te lezen en ter harte te nemen. En dan te weten dat er ook velen ons zonder bericht gedenken in hun gebed. Dank daarvoor.
Met de rug van Aart gaat het elke dag een beetje beter. Eerst lopen en bewegen als een oud mannetje met sterke pijnstillers. Daarmee kleine en niet lichamelijk inspannende klussen kunnen doen. Nu nog een stijve rugspier, maar vandaag weer graafwerkzaamheden en aansluitend straatstenen gelegd. Het was voor het eerst regenachtig en deze klus kon onder het afdak van de houtopslag gebeuren. Lekker om weer te kunnen doen, alhoewel het best een beetje pijnlijk was. Nu maar afwachten hoe het morgen is. Oh ja, voor de goede lezer: hij is ook een oud mannetje met zijn 68 jaar. Ha, ha.
Gisteren was het prachtig weer, zoals de laatste weken elke dag was. Aart heeft samen met Tamas, één van de grote jongens, een klein fietsje in orde gemaakt.
Bestemd voor de kleinste jongen, Tomika van 3 jaar. Een hele klus, want tussendoor kwam er één met een loszittende koplamp, een afgelopen ketting waarvoor de hele kettingkast eraf moest, werd al zijn gereedschap bekeken, speelde men achter zijn rug met een stanleymes, werd zijn meetlint als springtouw gebruikt etc. Stress?? Nee hoor, het zijn allemaal net kinderen. Toen alles met het fietsje van Tomika klaar was, vroeg hij aan Tamas of hij Tomika het fietsen wilde leren. En ja hoor hij liep een half uur gebukt om Tomika het te leren. Toen klaagde hij over pijn in de rug. Een hele vooruitgang want twee jaar geleden gingen ze bovenaan de heuvel staan en gaven de leerling met de fiets een duwtje. Ging meestal goed en beneden moest de leerling zich gewoon om laten vallen. Deed hij of zij dat niet, nou dan botste deze gewoon met een vaart tegen het hek. Hek gaf niet mee en aan het gegil wist je dat de leerling daar was aangekomen.
Door veel mensen in Nederland zijn kinderfietsen gedoneerd aan Stichting ROKI. Aart heeft die thuis allemaal en beetje opgeknapt zodat ze hier bruikbaar waren. Dat is dus een andere norm dan in Nederland. Deze fietsen zijn op transport gegaan naar Kerub en Sandra heeft deze bestemd per kind. Alleen banden oppompen en fietsen maar. Eerst op de weg hiervoor met modder en steenslag. Kijken of de fiets en de berijder rammelproef is. Berijder meestal wel, fiets moet soms een schroefje of boutje extra hebben. Daarna lekker uitdagen. Op het terrein rondjes rijden op nog geen 4 meter vierkant. En dat met acht kinderen. Dus heel kort op elkaar en uiteraard schreeuwen als ze iets verkeerd deden en iemand anders de schuld konden geven. Als je harder schreeuwt dan de ander is de ander altijd de schuldige. Sommigen weten niet wat linksom is, dus die rijden tegen de stroom in. En natuurlijk is die verantwoordelijk voor alles wat verkeerd gaat. Toch? Als volwassene sta je erbij je hart vast te houden en pluk je er van tijd tot tijd eentje tussenuit die het wel heel bont maakt of gewoon een pittige smak op de stenen heeft gemaakt. Troost is dat we tot heden geen dokter nodig hebben of hebben we gewoon goede EHBO-ers?. Een blauwe plek of schaafwond wordt verholpen met speciale zalf uit Nederland. Bovenstaande waarschijnlijk heel herkenbaar voor ouders? Of niet, zijn deze kinderen speciaal?
Op ons verzoek om een nieuwe vrijwilliger, man, vrouw, echtpaar, het maakt niet uit, hebben we tot heden geen resultaat te merken gekregen. Wel mensen die het bericht hebben doorgestuurd of stevig erover hebben nagedacht. Als je bovenstaande leest zou je toch zelf willen? Of niet soms?
We hebben vandaag een moeilijke beslissing genomen. Na veel wikken en wegen en overleg hebben we besloten om van 26 oktober tot 9 november naar Nederland te gaan of te komen. Was best wel moeilijk, maar doorslaggevend was de persoonlijke omstandigheid van een familielid en het feit dat Ria wacht op een oproep voor een heupoperatie. Die verwachten wij in december. Als je dan half november naar Nederland gaat, kom je hier aan en moet je bijna direct weer terug. Soms moet je je verstand gebruiken maar moeilijk is en blijft het. Als we het terrein verlaten om boodschappen te doen, denken deze kinderen al dat je niet meer terug komt. Die tijd van boodschappen wordt dan 2 weken, maar dan mogen we onze dierbaren ook weer ontmoeten. Zoals jullie weten is afscheid nemen, of het nu in het westen of in het oosten is, voor ons heel erg moeilijk, en dat is nog zacht uitgedrukt. Maar ja, soms is het niet anders. Daarom hebben ze die vrijwilliger nodig. Snappen jullie dat? Wij beginnen oud te worden en moeten langzamerhand afbouwen. Er is nieuw en jonger bloed nodig om deze kinderen liefde en aandacht te geven. Je bent dan een doorgever van de liefde van God.
Toen we uit Nederland weggingen was er nog geen sprake van herfst, maar toen we telkens meer naar het oosten reden zagen we de eerste tekenen al. Op de hellingen is normaal een schakering van groen, toen kwamen er gele kandelaars tussen, de notenbomen, nu de berken en de eiken. Prachtig om te zien op de hellingen. Leuk om te lezen dat in Nederland de herfst langzamerhand zichtbaar is, terwijl het hier heel duidelijk is en dan die kleuren tegen de hellingen. Wat is de natuur, lees de schepping van God, toch mooi.
We denken al aan de kerst. Daarbij moeten we bedenken dat elk land zijn eigen gewoontes heeft. Ze kennen hier niet de Nederlandse sinterklaas en dus ook niet de discussie over zwarte of iets dergelijks piet. Neen, hier krijgen de kinderen onder de kerstboom een kado. Als je de kerstboom wegdenkt en er gewoon een gelegenheid van maakt, zou je graag willen dat elk kind een kadootje krijgt. Dit jaar hier niet eens wat we hebben, maar wat het kind graag wil hebben. Dat kost even wat meer geld. Ook wil Kerub hun medewerkers een extraatje geven in de vorm van een kerstpakket en een enveloppe met inhoud. Ook dat kost geld. Daarom bevelen we stichting ROKI aan om daar een gift te doen o.v.v. kerst Kerub. Kunnen ze hier eens wat extra’s doen. Alvast bedankt.
Met hartelijke groet,
Aart en Ria