06 21224420
info@roki.nl
Maasstraat 1, 1972ZA IJmuiden

Aart en Ria bezoeken Kerub (11) 28 februari 2022

blog

Lieve allemaal,

We zijn in Roemenië en dus niet in Nederland. Als je in Nederland iets afspreekt doe je het ook en kom je op tijd. Dat zit in ons gebakken. Hier dus niet, eigenlijk veel relaxed. We zouden eigenlijk 22 februari gaan rijden om op 25 februari aan te komen. Uiteraard D.V. of onder voorbehoud van het gestelde door Jacobus. Ja, we hebben zo van die geëigende uitdrukkingen. Maar voor jullie beeld, we hebben er een week aangeplakt. Voor degene die het willen weten, we zijn nog even dringend nodig. Komend weekend gaan de kinderen weer naar hun thuis. En dan moeten ze daar gebracht worden met de bus van Kerub. Nu kan Sandra na haar operatie nog niet goed zitten, laat staan (vreemde uitdrukking in dit verband) zitten en een auto besturen. Daarom hebben we ons verblijf verlengd en mogen we de kinderen naar hun huis brengen. En dan komt het moeilijkste, ze ook weer ophalen op maandag. Dat is op zich niet moeilijk, maar ze moeten om 08.00 uur op school zijn. Betekent voor ons pensionado’s op een heel vroeg tijdstip uit bed. Maar ja, je moet wat over hebben voor de goede zaak. Wordt een middagtukje.

Een stuiterbal, ja dat is ze. Ze is vijf jaar (bijna 6), maar stuitert overal heen. Aan tafel zit ze op haar stoel en een tel later zit ze er niet meer, komt weer aanspringen en gaat op haar knieën bij de tafel zitten en weg is ze weer, terwijl de leves op tafel staat. Gelukkig eten ze hier de leves niet heet. We eten bij de leves meestal brood en deze stuiterbal heeft dat nodig om de gemorste leves van het tafelblad op te nemen.

Vandaag gingen we om 11.00 uur met ons allen naar de kerk. De stuiterbal komt dan bij Aartbacsi op schoot zitten en meestal gaat dat wel goed, tenminste als je de rust kunt uitstralen. We lezen de bijbel op onze telefoon en dat is met haar bijna onmogelijk. Haar handen en vingers zijn razendsnel. Swipen en op het scherm aantippen, voor je door hebt wat ze deed, mag je op de retour knop blijven drukken. En dan haar hoofd, die gaat razendsnel heen en weer. Meestal kan je dat wel ontwijken maar dan heeft ze een staartje gekregen bovenop haar hoofd en die komt gegarandeerd tegen en in je neus. Weleens meegemaakt? Je omgeving denkt gegarandeerd dat covid-19 is toegeslagen.

Waarom zijn we hier? Een vraag die we ons vele keren stellen. Vanavond waren de klussen gedaan en zaten we aan de volgens ons verdiende borrel. De kinderen zijn binnen, behalve één. Lori, die fietst nog in zijn eentje rond op het terrein. Ineens staat hij buiten door het glas naar ons te staren met zijn trouwe donkere ogen en zegt en doet helemaal niets. Je voelt je dan onbehagelijk. Voor ons zit de werkdag erop, voor hem kennelijk niet. Zijn trouwe blik komt door het glas bij ons binnen. Na een kwartier zo hebben gestaan, wie zegt iets over volharding, maar eens opgestaan en naar hem gegaan. Problema Lori? Nem (neen). Je moet naar de keuken, daar is Ibolya neni. Okay en hij gaat weg. Wat gaat er in dat kopje rond? Hij ziet ons zitten. Hij ziet de harmonie, de gezelligheid en hij staat buiten. Dan breek toch je hart?

Dit weekend gaan ze bijna allemaal naar huis, waar een ander gevoel heerst. Een andere omgeving. Vader dronken en moeder die maar ondergaat wat hij wil. Welk beeld krijgen de kinderen? Ander gezin, waarvan de moeder een paar maanden bij andere mannen leefden, heel fijn voor de kinderen, maar was het doel van die mannen de kinderen of een makkelijke vrouw? Moeilijk in te schatten, maar resultaat is dat we de kinderen dit weekend weer naar een andere plaats mogen brengen. Oh God, hoe is dit allemaal mogelijk. Waarom zijn we hier? Om de westerse normen en waarden in te brengen of met respect voor de normen en waarden van deze gezinnen de kinderen een warm thuis te bieden. Hopeloos, want in dat half jaar is dat ons niet gelukt. Of hoefde dat niet? Een moment van warmte, liefde was voldoende? Wij weten het niet, maar bidden om de liefde die God door Jezus aan hen bekend mag maken. Oei, we bouwen dit bericht in fases op en de moeder is weer terug op het oude nest, dus voor ons even de berg over. De kinderen vinden het daar niet prettig. Noémi kon niet naar huis omdat de omstandigheden voor haar daar niet zo goed zijn. Dus logeert ze het weekend bij ons. Best wel een uitdaging, want ons Hongaars is gering en zij spreekt alleen dat. Maar bij een kind lijkt dat geen probleem. Voor ons leek het een kleinkind dat we mochten verwennen en aandacht mochten geven.

Eén van de werksters verzorgde haar schoonmoeder in haar huis. Die had leukemie en was diabetes. Ze is 81 jaar geworden en dit was onze eerste begrafenis in de ruim 20 jaar die we in Roemenië doorbrengen. Na een korte kerkdienst, waar we niets van begrepen omdat we buiten stonden. De aula is niet zo groot of er waren teveel mensen. Daarna werd de kist is een Toyota Hillux geschoven en 200 meter gereden. Wij liepen vooruit terwijl men liederen zong en twee zwarte vlaggen meedroegen. De kist werd uit de auto gehaald en tegen de helling opgedragen. Daar werd deze op het graf gezet met dwarsliggers eronder. De dominee sprak nog een paar woorden en werd de geloofsbelijdenis voorgelezen. Vervolgens werd de kist aan touwen neergelaten door vier mannen. Daarna werden dwarsplanken op de kist gelegd. Dit omdat bij het dichtgooien van het graf wel eens een kist kapot ging en dat was niet zo’n leuk gezicht. Toen gingen die vier mannen het graf dichtgooien, terwijl liederen door de zangers werden gezongen. Binnen een paar minuten was de klus geklaard en konden we huiswaarts gaan. Onderweg stonden mensen kartonnen bekers met drank en speciaal zoet brood uit te delen. Wij waren lopend, want dit speelde zich bijna aan de overkant van ons huisje af, dus een borreltje en een beetje fris hebben we tot ons genomen.

Het is vandaag zondag en we zijn nu eens in Makfalva naar de dienst gegaan. Niet de dorpskerk maar een kleinere gemeente. Lijkt op de Hernhutters. De persoonlijke benadering was weer hartverwarmend. Gelijk staan mensen op om je te begroeten, slaan ze een arm om je heen en geven ze je een welkomknuffel. We kennen ze eigenlijk bijna allemaal wel. Toen we gingen zitten kwam er gelijk iemand bij ons zitten om het Hongaars te vertalen in het Engels. Elke dienst is “braking of the bread” en tijdens de toespraak wordt benadrukt wat God voor ons heeft gedaan door zijn zoon Jezus te zenden. Voor ons was het weer een hele tijd geleden dat we er zo bij bepaald werden en dat we brood en wijn aangeboden kregen van broeders, maar vooral het teken van onze God. Heerlijk. Zouden we zo onze broeders en zusters in Nederland ook gaan begroeten? Doen jullie mee?

Woensdag gaan we rijden na het afscheid op dinsdag van de kinderen en werksters van Kerub, de ernstig zieke buurvrouw, onze Nederlands sprekende buurvrouw, het dorp, de prachtige natuur. Dat wordt heel erg moeilijk. Dan gaan we een nachtje slapen bij Attila en Sandra en onze kleinkinderen. Het afscheid wordt nog eens moeilijker. Benader ons woensdagmorgen maar niet. Onze reactie is niet voorspelbaar. Ook de reis wordt spannend. Hoe zijn de grenzen, nu die vreselijke oorlog in ons buurland woedt. Bidt voor ons, maar bovenal voor alle mensen of ze nu soldaat zijn of gewoon burger.

Met hartelijke groet,

Aart en Ria