06 21224420
info@roki.nl
Maasstraat 1, 1972ZA IJmuiden

Aart en Ria bezoeken Kerub (10) 12 februari 2022

blog

Lieve allemaal,

Ria nènì, ninc leves??? We hadden het met één van de werksters over de eetgewoontes hier en Nederland. Toen we vertelden dat we eigenlijk nooit soep eten, kregen we die reactie. Ria neni, geen soep? Onbegrijpelijk dat we geen soep eten. Nu moeten we bij het woordje soep niet aan soep denken, dus vanaf nu heet het gewoon leves (fonetisch lèwès). We lazen in een boekje dat de Hongaren het belangrijkste voedsel de leves vinden, daar stoppen ze alles in. Dat kan variëren in lange stukken wortel, uitje, sla, spinaziebladen, gehakt, aardappelen, macaroni, sperziebonen, mais doperwten. Zeg maar een beetje waarmee Nederlanders ons prakje uit laten bestaan. Alleen hier wordt het gekookt en afgemaakt met een meelpapje. Niet gebonden, maar gekleurd. Dan is er meestal een tweede gerecht. Dat is hier gekookte rijst, griesmeel, macaroni met een soort paneermeel en suiker, doperwten in een papje, enzovoort. Inderdaad weinig groenten, hoe het komt dat ze hier gezond blijven als we aan de schijf van vijf denken, is ons een raadsel. Veel aardappelen, vet en pasta’s. Na de maaltijd doen we meestal een klein tukje. ’s Avonds eten we in ons eigen huisje een boterham of een kifli (kieflie). Kifli’s smaken net als brood want het is gewoon van meel gemaakt. Maar hier zeggen ze dat kifli geen brood is, maar wat het wel is weten ze niet. De kifli krijgen ze iedere dag mee van school en ook een klein bekertje melk. Kerub krijgt ook altijd de resten van de school meestal genoeg om er 10 kinderen mee te voeden. Maar sommige leiding nemen gewoon brood uit de diepvries en de kifli’s blijven liggen. Jammer want na een paar dagen worden ze toch wat hard en geven ze ze aan de kippen van de buurvrouw.

Nu zitten we in een andere fase. We zitten in quarantaine. 14 dagen geleden testten wij positief op covid-19 en we hebben 5 dagen afgezonderd gezeten. We kregen iedere middag onze maaltijd voor de deur gezet. We waren er niet erg ziek van. Een dag wat koorts en daarna wat hoesten. Maar nu is de oudste jongen, Tamas van 14 jaar, gisteren positief getest (heeft 14 dagen geleden zijn sleutelbeen gebroken hierover later meer) en mogen al de kinderen niet naar school en moeten op het terrein blijven. Vandaag kwam ook het bericht dat Irma van de leiding ziek thuis was. Covid 19. Sandra is ook nog niet in staat te werken na haar operatie aan haar stuitje. Dan schieten er nog maar 2 mensen aan leiding over en die moeten nu om de dag werken. Wij proberen wat bij te springen door de boodschappen te doen, wat klusjes in huis en wat kinderen in ons huisje wat op de computer te laten spelen of als ze dat willen iets knutselen. Maar of dat allemaal nog niet genoeg is heeft de buurvrouw die, heel veel voor Kerub betekent te horen gekregen dat ze kanker heeft met veel uitzaaiingen. Ze kunnen haar niet helpen, alleen wat pijnbestrijding. Ik ben vanmiddag even bij ze langs geweest en ze zit als een zielig vogeltje op haar bed. Verstaan doen we elkaar haast niet door de taal barrière, maar met gebaren en wat woordjes begrijpen wij elkaar al gauw. Een vraag aan mij was: “zal ik hieraan doodgaan?” Wat moet je dan zeggen of doen? Mijn handen vouwen en zeggen daarover mag je bidden en dat beaamde ze. Je neemt elkaar in de armen zonder woorden. Daarna ben je stil en kan je samen huilen. Moeilijk want haar moeder leeft nog en die verzorgt ze samen met haar man. Wat een zorgen allemaal en over 8 dagen hopen we terug naar Nederland te gaan. Wij zullen ze allemaal erg missen maar we zien er ook naar uit om onze andere kinderen weer in onze armen te kunnen sluiten.

Nog even over Tamas hij is op school een beetje vervelend gevallen. Uitgegleden toen hij een andere jongen een klap wilde geven. Onmiddellijk gestraft??? Een lerares heeft hem naar het ziekenhuis in Sovata gereden, maar in dat ziekenhuis konden ze hem niet helpen. Ze hadden wel een goede röntgen maar konden de breuk niet zetten. Daarvoor moest hij naar het grote ziekenhuis in Tirgu Mures ruim een uur rijden. Hij had erg veel pijn maar eindelijk in het ziekenhuis in de stad hebben ze hem een roesje gegeven en hebben zijn sleutelbeen gezet. Nu moet hij 3 weken met zijn arm in een doek zitten en lopen en een verband om zijn schouders waardoor zijn sleutelbeen gefixeerd is. Hij heeft de eerste week erg veel pijn gehad, maar nu wordt het langzaam beter.

Nu nog een week en we gaan langzaamaan afbouwen. We zijn hier nu een half jaar geweest en we konden heel fijn wonen in het vrijwilligershuisje. We hebben intussen alles wat er zoal nodig was bij elkaar gekregen en ook veel dingen die we mee naar huis willen nemen. Hopelijk krijgen we het allemaal in de auto. We zijn ook met een auto vol gekomen. We waren hier met mijn verjaardag, de kerst die hier ook met veel kadootjes gepaard gaat, de jaarwisseling en Aart is hier volgende week ook nog jarig. Iedereen belooft hem voor zijn verjaardag palinka. We zullen volgende week wel zien. Misschien schrijft hij het volgende bericht enigszins onder invloed.

Dit was het weer. De sneeuw is gesmolten en de temperaturen stijgen. Wel een modderbende en de kinderen sleeën nog steeds, ook al waarschuwen we ze dat ze op de ho (sneeuw) en niet bèton (stenen) moeten glijden. We zijn benieuwd hoe dat zal gaan als we er niet meer zijn. Blijven jullie voor ons, de kinderen, de leiding, Attila en Sandra bidden? Wij hebben nog steeds problemen met afscheid nemen, zeker nu we de buurvrouw wellicht niet meer in dit leven zullen ontmoeten. We gaan ze allemaal missen, maar verlangen ook zo naar ons kinderen en kleinkinderen, familie, vrienden en kennissen in Nederland. Die spagaat zou je eigenlijk niet telkens willen meemaken. Daarom bidt voor ons!!

Met hartelijke groet,

Aart en Ria